OVER WILMA

(bitte auf Deutsch)

Als kind leefde ik heel vanzelfsprekend in een wereld van verbinding met onzichtbare wezens. Die wezens waren me vertrouwd.

Met "grote mensen" had ik niet zo'n goed contact. Ik was bv. erg bang voor vrouwen. Ook was ik doodsbang voor honden. Een onbekende omgeving zorgde ervoor dat ik panisch werd van angst. Dan raakte ik de draad met thuis volledig kwijt en dacht ik dat ik mijn huis nooit meer terug zou vinden.
Ik was een angstig, vaak depressief kind. Ik probeerde altijd onzichtbaar te zijn en als dat niet lukte hoopte ik dat ze me lief vonden.

Toen ik ouder werd probeerde ik hardnekkig te leven volgens de waarden en normen die ik afkeek van andere mensen. Die waarden en normen zijn bij iedereen verschillend dus ik raakte in de loop van de jaren het spoor volledig bijster. Ik kwam bij een psychiater terecht.

Daar begon mijn ontdekkingstocht naar binnen. Ik leerde emoties voelen, de gevoelens herkennen en uiten.
Het begon als een pijnlijk gewroet maar werd gaandeweg iets wat me enorm ging fascineren.

Ik ging niet alleen naar binnen ontdekken, ik had ook nog wat naar buiten te ontdekken. De wereld, mensen, uitgaan.... kortom alles wat je als puber zou doen. Ik was gewoon een wat oudere puber.  Ik was niet meer bang voor mensen en ging overal naar toe om mensen te zien en te spreken. Dit bleef ik jaren doen totdat ik steeds vaker merkte dat ik me zo leeg voelde als ik weer thuis kwam.

Er drong zich van binnen iets aan me op. Het was een opdringerig, irritant iets. Ik kon niet meer op dezelfde manier doorleven en snapte niet wat er gebeurde. Het beangstigde me ook. En DAAR wilde ik niet meer terecht komen. Niet meer in al die angsten.

Ik maakte hardop een keuze : "Van nu af aan verloochen ik mezelf niet meer. Ik ben bereid alles toe te laten wat daarbij hoort en alles te verliezen wat daar niet bij hoort." Er ontstond een blijdschap die te groots is om te beschrijven. Er kwam een ongelofelijke kracht vrij en ik dacht op dat moment dat ik heel gemakkelijk zonder hulpstukken een kerktoren zou kunnen beklimmen. Beetje overmoedig nietwaar.

In die blijdschap herkende ik de verbinding met vertrouwde wezens en met alles weer.
Liefde was het en is het.
Liefde voor het leven.
Liefde voor mensen.

De tegenpool van angst is Liefde.
Ik kies voor Liefde.
Ik ben gewoon een blij mens